تمام بساطش کنج یک کارتن موز جمع می شد،ساعت نه و نیم صبح با همان لباس های همیشگی اش که می توانستی تار و پودهای در رفته اش را عیان ببینی شروع می کرد به چیدن بساط روزی اش.
آن روز به سبب کاری مجبور شدم یک ساعتی آنجا منتظر بمانم،پیرمرد تمام آن یک ساعت را مشغول چیدمان بود،یکی یکی میچیدشان روی آسفالت جلوی غذاخوری سر کوچه محل اسکانمان، چندقدم آنطرف تر از باب الرضا، با دقت و ظرافت!
همه دارایی یک کارتنی اش را جمع می کردی صدهزار نمیشد .
از احوالاتش معلوم بود که زیاد حال خوشی ندارد،شال و کلاه و ماسکش همیشه سرجایشان بودند.یکی پیرمرد خطابش می کرد و یکی پهلوان .
خدا بیامرزد پدر صاحب آن رستوران را ،مانده بودم در کارش ،جای ترو تمیز و شیکی بود و پیرمرد با آن بساط کوچکش حسابی کلاس آنجا را پایین آورده بود .شبها هم وسایل پیرمرد کنج ورودی رستوران جا خوش میکرد و ما هر روز سرگذارمان دعایی نثار پیرمرد و صاحب رستوران می کردیم!
حالا چندفرسخ این طرفتر...
همین پایتخت خودمان
کسی هست ... روز گاری مبلغ رضایتش برای تاراج بیت المال فقط 15 میایون دلار بوده* ،روزگاری بعد تر فقط 60 میلیون یورو.
حالا بماند که په ها کرد و چه ها گفت
همین دو تا کافیست که پیرمرد آن طرف پل صراط یقه آقا زاده را بگیرد...
